An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;
- Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est;
- Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.
- Hac videlicet ratione, quod ea, quae externa sunt, iis tuemur officiis, quae oriuntur a suo cuiusque genere virtutis.
- Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
- An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.
Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus?
- Quid adiuvas?
- Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.
- Haeret in salebra.
- Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur.
- Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?
- Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;
- Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.
Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Summus dolor plures dies manere non potest? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Nam ante Aristippus, et ille melius.
Ratio quidem vestra sic cogit. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius.
Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis nullam omnino fore. Mihi enim satis est, ipsis non satis.