Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Verum hoc idem saepe faciamus. Duo Reges: constructio interrete. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Quid ergo?: Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.
Quaerimus enim finem bonorum.: Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est.
Bork: Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?
Bork: Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.
Erat enim Polemonis.: Quis hoc dicit?

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?
Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.
Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.
His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.

Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?
Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur.
Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.
Sed hoc sane concedamus.

Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Optime, inquam. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum?

Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Confecta res esset.

Quam ob rem turpe putandum est, non dico dolere-nam id
quidem est interdum necesse-, sed saxum illud Lemnium
clamore Philocteteo funestare, Quod eiulatu, questu, gemitu,
fremitibus Resonando mutum flebiles voces refert.

Bonum incolumis acies: misera caecitas.