Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Disserendi artem nullam habuit. Duo Reges: constructio interrete. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Sed plane dicit quod intellegit. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Sed residamus, inquit, si placet. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis.

Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam.
Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret.
Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare?
Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.
Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est.
Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus,
qui ab eo nos abducat?

Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem
eorumve similes, quos tu non probas?

Cognitio autem haec est una nostri, ut vim corporis animique norimus sequamurque eam vitam, quae rebus iis ipsis perfruatur.
Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?
Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.
Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore.

Quonam, inquit, modo?: Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.
Bork: Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.
Audeo dicere, inquit.: Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.
Quare conare, quaeso.: Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?