An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Conveniret, pluribus praeterea conscripsisset qui esset optimus rei publicae status, hoc amplius Theophrastus: quae essent in re publica rerum inclinationes et momenta temporum, quibus esset moderandum, utcumque res postularet.

Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur.
Et quidem, inquit, vehementer errat;
Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis.
Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit?
Suo enim quisque studio maxime ducitur.

Suo genere perveniant ad extremum;

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Nisi enim id faceret, cur Plato Aegyptum peragravit, ut a sacerdotibus barbaris numeros et caelestia acciperet? Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?

Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit;
Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus.
Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.
Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.
Qualem igitur hominem natura inchoavit?

Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Quo modo autem philosophus loquitur? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo
tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt.

Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus
beatum et aeternum?

Sint ista Graecorum;: Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu.
Stoicos roga.: Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.
Bork: Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.
Scaevolam M.: Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse;