Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Inde sermone vario [redacted] illa a Dipylo stadia confecimus. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Duo Reges: constructio interrete.

Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;
Non est igitur voluptas bonum.
Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus;

Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam.

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Vide, quaeso, rectumne sit. Si enim ad populum me vocas, eum.

Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?
Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;
Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur.
Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.
Respondeat totidem verbis.
Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Bork: Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.
Quonam, inquit, modo?: Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;
Bork: Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus?
Quo modo?: Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;
Bork: Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus.

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit.

Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo
in genere peccetur.

Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi
praeclare dici videtur.