Inde igitur, inquit, ordiendum est.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Duo Reges: constructio interrete. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Ostendit pedes et pectus. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat.

Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde?

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Bork Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Stoici scilicet.

Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri
putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant;

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non
potest.

Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.
Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius.
Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.
Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.

Epicurus autem cum in prima commendatione voluptatem dixisset, si eam, quam Aristippus, idem tenere debuit ultimum bonorum, quod ille;

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Bonum liberi: misera orbitas. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.

Bork: Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.
Equidem e Cn.: Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.
Bork: Hic ambiguo ludimur.
Bork: Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est.
Quid Zeno?: Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.
Quid adiuvas?: Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.
Si longus, levis;: Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.
At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.
Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas?
Paria sunt igitur.
Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?
Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest.